...Και αυτή είναι η αρχή. Το Zanneio-Noise έδρασε ως έντυπο περιοδικό πέρυσι. Φέτος πιάνεται στον ιστό του Διαδικτύου, παραμένοντας ασυμβίβαστο, όπως αρμόζει σε μας, τους δυναμικούς αρθρογράφους, είδος μοναδικό και αξιαγάπητο. Το είδος αυτό, λοιπόν, σας ταξιδεύει σε συλλογισμούς αλλά και αέρινα λόγια. Λογικά στο τέλος θα 'μαστε είτε πιο προσγειωμένοι είτε πιο ονειροπόλοι...

Θαυμαστές της νεανικής εκφραστικής αυθεντικότητας και θερμοί υποστηρικτές της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και του διαλόγου, σας προσκαλούμε να μοιραστείτε μαζί μας σκέψεις, απόψεις, εμπειρίες και συναισθήματα. Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για το ενδιαφέρον και τη συμμετοχή σας και ελπίζουμε να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα μας...

Από τη συντακτική ομάδα

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Η Αλεξάνδρεια του Καβάφη…

Με αφορμή μια σχολική εργασία που μας δόθηκε σε σχέση με τον Κ.Π.Καβάφη και τι σημαίνει γι’αυτόν η Αλεξάνδρεια όπως αυτή φαίνεται μέσα από την ποίησή του και μετά από την παρακολούθηση ενός σχετικού βίντεο από το αρχείο της ΕΡΤ με τίτλο «Αλεξάνδρεια-Κ.Π. Καβάφης» έγραψα κι εγώ κάτι για την καβαφική Αλεξάνδρεια .
Πραγματικά αξιοθαύμαστος είναι ο πνευματικός δεσμός του Καβάφη με την πόλη της Αλεξάνδρειας. Το γεγονός ότι ένα μεγάλο (αν όχι το μεγαλύτερο) ποσοστό των ποιημάτων του αναφέρεται είτε άμεσα είτε έμμεσα στην Αλεξάνδρεια , κάνει ξεκάθαρο σε κάθε αναγνώστη αυτό το μοναδικό δεσμό. Και το ερώτημα παραμένει. Τι σημαίνει τελικά αυτή η πόλη με το λαμπρό παρελθόν, -αυτό το κοσμοπολιτικό κέντρο κατά τα ελληνιστικά χρόνια- για τον Καβάφη; Θα προσπαθήσω όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι να το ερμηνεύσω, αν και φοβάμαι μήπως η προσέγγισή μου περιέχει κάποια λάθη. Αλλά από την άλλη, αυτή είναι η άποψή μου πάνω στο θέμα ακόμη κι αν δεν είναι η σωστή. Γι’ αυτό θα ήθελα και τη γνώμη σας!
Η Αλεξάνδρεια λοιπόν για τον Καβάφη καταλαμβάνει για μένα αναμφίβολα το μεγαλύτερο μέρος στην καρδιά του. Αποτελεί γι’αυτόν τη μητέρα-πατρίδα που τον ανέθρεψε και οι αναμνήσεις που έχει συλλέξει από τα παιδικά του κιόλας χρόνια είναι τόσο έντονες που τον κατακλύζουν και δεν επιτρέπουν στο μυαλό να λησμονήσει. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουν την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου, ότι έχουν μια ιδιαίτερη πατρίδα. Αυτό λοιπόν είναι και το συναίσθημα που κυριαρχεί στην ψυχή του Καβάφη για την Αλεξάνδρεια. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η Αγγλία και η Κωνσταντινούπολη-πόλεις στις οποίες ο Καβάφης εγκαταστάθηκε για αρκετά χρόνια λόγω σπουδών-δεν κατάφεραν να κλέψουν τη θέση που κατείχε η Αλεξάνδρεια στην καρδιά του παρά το δικό τους μεγαλείο.
Γι’ αυτόν η Αλεξάνδρεια είναι η ίδια η έμπνευση προσωποποιημένη, είναι ο ήχος των επιβλητικών κυμάτων που συνθλίβουν με ορμή τα βράχια της θάλασσας. Είναι ο άνεμος που φυσώντας δίνει μια ξεχωριστή πνοή στην πόλη και προσκαλεί τα πανιά των πλοίων στο δικό του χορό. Είναι οι γνώριμες μυρωδιές που αναδύονται από τα στενά σοκάκια και το περήφανο πέταγμα των γλάρων στο λιμάνι. Ίσως ακόμη να είναι οι καθημερινοί ρυθμοί ζωής, ο ήχος των ζαριών από κάποιο τάβλι στο καφενείο της γειτονιάς, η ευωδιά του φρεσκοψημένου καφέ, ο απογευματινός ήλιος που αιμορραγεί το τελευταίο φως της ημέρας.
Ίσως από την άλλη η Αλεξάνδρεια με όλα τα παραπάνω να ήταν η μόνη που τον αποδέχτηκε και τον έκλεισε στην αγκαλιά της-σαν ένα μικρό παιδί που γυρεύει παρηγοριά στη ζεστασιά της μητέρας του-,γι’ αυτό που ήταν , όταν δεν έβρισκε αποδοχή από την υπόλοιπη κοινωνία. Μια κοινωνία που ποτέ δε διστάζει να δείχνει το σκληρό πρόσωπό της ακόμη και σε όσους το έχουν πραγματική ανάγκη. Ίσως επίσης να τον γοήτευε το γεγονός ότι όλη η σοφία του τότε κόσμου είχε συγκεντρωθεί σε μια πόλη, σε μια βιβλιοθήκη. Στη λαμπρή βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Συνοψίζοντας θα έλεγα πως η Αλεξάνδρεια υπήρξε για τον Καβάφη πηγή έμπνευσης, παρηγοριά, ίσως μια δεύτερη μητέρα που αποδέχεται τα παιδιά της με όλες τους τις ιδιαιτερότητες. Αλλά πάνω απ’ όλα υπήρξε η πατρίδα του. Η μία και μοναδική του πατρίδα που τον ανέθρεψε και του χάρισε έστω και λίγη από την αμέριστη σοφία της. Που του δίδαξε αξίες και ιδανικά και γι’ αυτό ο Καβάφης ποτέ δεν την ξέχασε. Αντιθέτως, φρόντιζε να εμπλουτίζει την ποίησή του με λίγη από τη μαγεία της. Έτσι που κάθε φορά θα της απέδιδε το δικό του φόρο τιμής. Όχι τόσο επειδή το θεωρούσε ίσως υποχρέωση αλλά επειδή βαθιά μέσα του αυτή η γλυκιά φωνή που καθοδηγεί όλους τους ανθρώπους-η ηχώ της συνείδησης-τον ωθούσε στο να το κάνει. Γι’ αυτό και η Αλεξάνδρεια θα του ανήκει πάντοτε. Θα παραμείνει χαραγμένη στη χρυσή περγαμηνή της αιωνιότητας ως «Η Αλεξάνδρεια του Καβάφη»…….

Σοφία Σπυράκου Α΄4

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

«Είμαστε κάτι …»

Είμαστε κάτι ραγισμένα γυαλιά
που όταν τα πατάνε αιμορραγούν.
Το αίμα τρέχει δεν πονούν,
διότι οι πληγές είναι πολλές.

Είμαστε κάτι μισοάδεια ποτήρια
που όσο και να τα γεμίζουν παραμένουν ίδια.
Κοιταζόμαστε στα μάτια
μα ποτέ δεν βλέπουμε τις χαμένες ελπίδες μας.

Είμαστε κάτι κουρασμένες παρομοιώσεις
που ψάχνουν διαρκώς αυτό το άπιαστο «σαν».
Στα όνειρά μας υπάρχει πάντα ένα «αλλά».

Στα χέρια μας η αγάπη πεθαίνει.
Ταξιδεύουμε σε βαριά όνειρα
και το χαμόγελό μας στεγνώνει στο πέρας του χρόνου

Καραχάλιου Κατερίνα
Είμαστε κάτι βασανισμένες υπάρξεις
περιφερόμαστε από δω κι από κει
αναζητώντας τη λύτρωση στο καθετί.

Είμαστε κάτι παράξενα πλάσματα,
αγαπάμε και αγαπιόμαστε
χωρίς να μπορούμε να περιγράψουμε τον έρωτα.

Είμαστε κάτι μοναχικά δέντρα,
ατάραχα κάθε εποχή, με χιόνι
και βροχή, και μ΄ ήλιο μ΄ αστραπή.

Στο τέλος όμως, η αγάπη βρίσκει
νόημα, τα πουλιά προσεγγίζουν
τα δέντρα σιγοτραγουδώντας και η
λύτρωση πλησιάζει.

Δημητρίου Θεοδώρα

Είμαστε κά-

«Είμαστε κάποιοι», είμαστε ωραίοι!
Κοιτάμε επίμονοι τον καθρέφτη,
της ευτυχίας ψάχνουμε τον κλέφτη.
Κι η ψευδαίσθηση άφθονη ρέει.

Είμαστε κάτι ατέρμονα μοιραίοι,
χωρίς σειρά ένας-ένας πέφτει-
όσοι ζουν αίσθηση 'χουν μόνο έκτη.
Και το μονάχο τέλος παραπαίει.

Είμαστε κάρα, πλανώμενα στο χρόνο,
χωρίς δρόμους, οδηγούς, φανάρια.
Φορτίο εμπειριών που ξέρει ν' αφήνει πόνο.

Είμαστε κάρτες κλεισμένες σε πιθάρια.
Κοιτάμ' η μια την άλλη γύρω-γύρω μόνο.
Δεν θέλουμε τον πόνο να βρούμε στα μάτια.

Χαράλαμπος Καρράς
Είμαστε κάτι πιόνια πλαστικά
σαν από επιτραπέζιο παιχνίδι
πηγαίνουμε όπου μας δείχνουνε να πάμε
χωρίς να μετράει το ταξίδι.

Είμαστε κάτι παράξενα πουλιά
που φοβούνται τόσο να πετάξουν
που δεν αφήνουν τη ζεστή τους φωλιά
και μένουνε ακίνητα, χωρίς τον ήλιο να κοιτάξουν.

Είμαστε κάτι λευκές σελίδες από χαρτί
και περιμένουμε συνέχεια κάποιο μελάνι να μας γεμίσει,
και μένουμε άγραφες, κενές από το καθετί
χωρίς τίποτα να μας συγκινήσει.

Είμαστε κάτι παράφωνες χορωδίες,
που στ΄ αλήθεια δεν μας νοιάζει να ακουστούμε,
και έτσι σκύβουμε συνέχεια το κεφάλι
απ΄ όλους και απ΄ όλα να μην παρεξηγηθούμε.

Είμαστε κάτι μικρά παιδιά,
και τίποτα δεν μοιάζει άσχημο, αλλιώτικο.
Είμαστε κάτι μικρά παιδιά,
και έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε στο όνειρο.

Ειρήνη Δούρα
Είμαστε μικροπωλητές που πουλούν ξύλινα
άλογα.

Είμαστε ο μελωδικός ήχος του σαξόφωνου
που και της Στύγας τα νερά μπορεί να εξαγνίσει.

Είμαστε μετέωρα σώματα στον ουρανό του έρωτα
δορυφόροι της Αφροδίτης , σ΄ αυτόν τον κόσμο
πνεύματα.

Είμαστε το ασυγκράτητο κύμα της ελευθερίας
που σπάει στα άγρια βράχια.

Εμείς οι νεοφερμένοι σ΄ αυτή την κοινωνία του
παράλογου, τα επιπόλαια ζαρκάδια.

Είσαστε επιχειρηματίες που πουλούν πολυσύλ-
λαβα σχόλια και αρωματισμένη δυσωδία.

Είσαστε ο επιθανάτιος ρόγχος της φαντασίας
όταν συντεθλιμμένη πέφτει από το ικρίωμα.

Είσαστε η πύρινη λαίλαπα του ορθολογισμού που
κατακαίει το συναίσθημα.

Είσαστε αυτοί που περνούν το χαλινάρι στα
ανήμερα άτια του στοχασμού.

Εσείς οι απόγονοι του Παυλώφ και του Ηρώδη,
οι ανελέητοι διαβιβαστές της γνώσης.

Χαράλαμπος Λεοντίδης

Εκδρομές...

Βρίσκομαι στην ευτυχή θέση να δημοσιεύσω το πρώτο μου άρθρο στη σχολική εφημερίδα. Ελπίζω αυτή να είναι μόνο η αρχή μιας σειράς σκέψεων που θα μοιραστώ μαζί σας.
Οι μέρες περνάνε και οι τριήμερες εκδρομές ολοένα και πλησιάζουν.Θα ήθελα να αναφερθώ στο γεγονός αυτό το οποίο κατά πολλούς αποτελεί το πιο ευχάριστο σχολικό συμβάν.
Αναμφισβήτητα οι εκδρομές αυτές αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους μαθητές να διασκεδάσουν μακριά από τα σπίτια και τους γονείς τους. Μην ξεχνάμε πως οι εκδρομές πραγματοποιούνται προς το τέλος της σχολικής περιόδου,άρα όλοι μας προερχόμενοι από μία γεμάτη σχολική χρονιά επιδιώκουμε να αποβάλουμε έστω για λίγες μέρες το άγχος και την κούραση που κουβαλάμε από το σχολείο.Βρισκόμαστε από όλα τα τμήματα μαζί για να περάσουμε ευχάριστα απολαμβάνοντας την παρέα των συνομηλίκων μας.Ακόμα και οι καθηγητές/συνοδοί δείχνουν ένα πιο οικείο και φιλικό πρόσωπο.Ξανανιώθουν και εκείνοι παιδιά συνοδεύοντας μας στις πλάκες,τα αστεία και το γλέντι.
Παρ΄όλ΄αυτά ας μη στεκόμαστε μόνο στις απολαύσεις της εκδρομής ,αλλά ας αναλογιστούμε και τις ευθύνες μας ως μαθητές.Οφείλουμε να τηρήσουμε κάποιους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς οι οποίοι θα επιβληθούν από τους συνοδούς μας όπως και να δείξουμε σεβασμό προς τους καθηγητές για τους οποίους σκεφτείτε μόνο την τεράστια ευθύνη που αναλαμβάνουν προς εμάς αλλά και τους γονείς μας αποφασίζοντας να μας συνοδεύσουν. Θα πρέπει να προβληματιστούμε για το γεγονός πως όλο και λιγότεροι καθηγητές επιθυμούν να γίνουν συνοδοί .Μήπως φταίμε και εμείς οι ίδιοι με τη διαγωγή μας;
Άλλωστε μη λησμονούμε ότι αυτές οι εκδρομές δοκιμάζουν το χαρακτήρα μας. Είναι ευκαιρία να αποδείξουμε στους καθηγητές,τους γονείς,αλλά κυρίως σε μας τους ίδιους ότι πλέον είμαστε αρκετά υπεύθυνοι να φροντίσουμε τον εαυτό μας μόνοι μας. Οτι έχουμε μεγαλώσει…
Θα ήθελα κλείνοντας να ευχηθώ να απολαύσουμε τις επικείμενες εκδρομές και να απορροφήσουμε ό,τι θετικό μας προκύψει και να γεμίσουμε από εμπειρίες για το μέλλον .Όλα αυτά πάντοτε με μέτρο και ευσυνειδησία Άλλωστε οι στιγμές από το σχολείο μένουν για πάντα και οι αναμνήσεις τους θα μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή.
Μενεξές Γιώργος

Πετώντας

Μέρα με τη Μέρα
Διψάς λίγο περισσότερο
Τα χείλια μιας ηλιαχτίδας ποθείς
και χάνεσαι στο απόδειλο

Ο δικός σου ο καταρράκτης μ
όνο Τότε ρέει ορμητικός
ένας τοίχος Απροσπέραστος
Ταξιδεύει μέσα στο Φως

Σαν τον αντικρίζω
Δεν δακρύζω
Άγαλμα η Ψυχή μου
Πλάι στη Δική Του

Κι όταν η Ηλιαχτίδα
σου γελάει
Μαζί της Πετάς
Κι ολόγυρα ανθίζουν αερικά τραγούδια

Μα η αναπνοή μου,η δική μου
Σ'ένα καμμένο δάσος
Περιπλανιέται
Σαν από κατάρα Τυραννιέται

Και κάθε τόσο
μου χαρίζεις
μικρές πνοές
Από το Φως σου,Διδαχές

Σιωπηλός φίλος μου
γίνεται το Φως
Με κρύβει με αγάπη
Απ’όλο το θλιμμένο βιος

Και δε θέλω να γυρίσω πίσω
Τον καθρέπτη μου να αντικρίσω
Και την Όψη τη Δυνατή
μα αγέρωχα Υποταχτική

Στέλλα Πολίτη

Τα περιστέρια της Πόλης

Ο Θεός της Πόλης
τρομάζει τα περιστέρια
Αυτά βαλτώνουν
Αυτά που κρατούσαν τον Ήλιο στα χέρια

Δεν μπορούν πια
να πετάξουν κοντά Του
να χαρούν τη Θωριά Του
να λησμονήσουν τα Δεινά

Τι Ανεύθυνοι Άγγελοι
όλοι εμείς,ούτε που καταλάβαμε
ότι η ζέστη που απόμεινε
μας βαλσαμώνει

Ένας πλαστικός Ήλιος
μας κάνει να ιδρώνουμε
Μα Πάντα Κρυώνουμε
Σαν άστρα σβηστά,νεκρά

Και πιο μακριά
δεν φτάνει το βλέμμα
Μόνο από ντουβάρι σε ντουβάρι χτυπάει
Ασφυκτιά ο Νους
Ουρλιάζει η Ψυχή

Μα και τα περιστέρια
βρήκαν ένα δρόμο
Βουτούν με χάρη στο λιγοστό Νερό
κι αφήνουν το Φως ν
α τα στεγνώσει

Τη λάσπη να πάρει
Να τα ελευθερώσει
Να τα σώσει
και να τα Λυτρώσει!

Στέλλα Πολίτη

'Όσο ο Έρωτας Σώπαινε...

Κάθησα να ξαποστάσω
σ'ένα μέρος ήσυχο,ατάραχο
Ένας ήχος ισομετρικός με συνόδευε
ένιωσα τη σταθερότητά του,κραύγαζε
Όσο ο έρωτας Σώπαινε...

Νανούρισμα έμοιαζε το ποίημά Του
Του Έρωτα το Ποίημα
Εκκωφαντικό μα κανείς δε τ'άκουγε
Και στεκόμουν μόνη
Όσο ο έρωτας Σώπαινε...

Γι' αυτό και γω τα Μάτια έκλεισα
Τις φωνές των Σατύρων έσβησα
Τίποτα δεν μ'αγγίζει εδώ
Το Έρεβος γίνομαι η ίδια εγώ
Όσο ο Έρωτας Σωπαίνει...

Ένα άνθος Ποθώ να του χαρίσω
Τη Σιωπή Χρυσή θα ντύσω
Την οικουμένη θα στολίσω
Τον κόσμο που δε φιλά
Σ'αυτόν θε να δώσω μια αγκαλιά

Πριν ανοίξω τα μάτια
Φοβάμαι λίγο ή τρέμω
Το Ψέμα προσμένω
Νικητή ή Νικημένο

Κι αν νικηθεί,θα μεταμορφωθώ
Στου Έρωτα το εσωτερικό
θα γίνω Χώμα και Νερό
Και θα φυτρώσει Δυνατό
Λουλούδι απίθανα Ψηλό
Περήφανο και Ταπεινό
Θα κρούσει το Καμπαναριό...

...αυτό του 'Ερωτος...
και αυτός δεν θα σωπαίνει πια...

Στέλλα Πολίτη

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Το πεδίο (και το παιδί) μετά την εγκατάλειψη της μάχης...

Κάπως έτσι μου μοιάζει συν-οπτικά το σχολείο μας. Πρώτα αποφασίσαμε να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας, να πάρουμε 2 κομμάτια πανί και, οπλισμένοι πια, να δώσουμε την πρώτη μας μάχη πολιορκώντας το «οχυρό», κι ας μην ήταν μέσα αυτός που ζητούσαμε. Δεν επρόκειτο για κατακτητικό πόλεμο, μα για απαιτήσεις «προνομίων». Και, αφού… κερδίσαμε το δικαίωμα να περάσουμε σε διαπραγματεύσεις, γυρίσαμε στο «κάστρο» μας, αρχίζοντας την εφαρμογή της τέχνης στην οποία ο σύγχρονος Έλληνας έχει σταθερή πρωτιά: εμφύλιος πόλεμος. Οι μισοί να φωνάζουν και να χτυπιούνται επειδή οι άλλοι μισοί καπνίζουν, χαρτοπαίζουν και απολαμβάνουν την παρακμιακή κατάσταση στην οποία περιήλθε το βασίλειο χάρη στις καταχρήσεις . Και εδώ εξηγείται το μεσαιωνικό λεξιλόγιο και οι συμβολισμοί που χρησιμοποίησα. Η κραιπάλη είναι αυτό που πολύ συχνά συντελούσε στην κατάλυση κρατών στη μεσαιωνική και λίγο παρα-μετά Ευρώπη.
Και τώρα θα σοβαρευόμουν, αν δεν είχα μια ακόμα «παραβολική οπτική γωνία»: ακούστε πώς θα ήταν σε μια άλλης κουλτούρας κοινωνία όσα είπαμε πριν την «πολιορκία», κι αν σας έχει ήδη περάσει απ’ τ’ αυτιά, δεν πειράζει: «Θάνατος σε χλωμά πρόσωπα με διχαλωτή γλώσσα! Κάνετε κύκλο και χορέψτε, αδερφοί μου, χορό πολέμου! Ξεθάψουμε τομαχώκ! Βάλουμε χρώματα πολέμου! Κάνουμε θυσία σε Βαρ-Βαρ Τοτέμ! Πάρουμε μπαστούνια που βγάζουν φωτιά από χλωμό αδερφό μας χωρίς διχαλωτή γλώσσα και με καρδιά γερακιού! Επιτεθούμε αυγή μη ξεφύγουμε από ωράριο! Πιούμε νερό της φωτιάς για δυναμώσουμε! Πέτρα που τρέχει μίλησε! ΟΥΓΚ!»
Τώρα μπορεί και να σοβαρευτώ. Απλά έτυχε να βρω πολλές παρομοιώσεις. Και πάνω σ’ αυτές θα βασίσω τα υπόλοιπα. Λοιπόν: πρώτο κοινό στοιχείο των παρομοιώσεων αυτών: η απίστευτη απόστασή τους από τη σύγχρονη εποχή! Και μαντέψτε τι σημαίνει αυτό: η κατάσταση στην οποία περιήλθαμε μας πήγε εποχές πίσω. Σε συνέχεια με αυτό, οι πίσω εποχές εκφράζονται στην καθυστέρηση της εκπαίδευσης. Η έννοια αυτή ήταν ξεχασμένη στο Μεσαίωνα, ενώ στους Ινδιάνους η γνώση είχε σχέση αποκλειστικά με τα επιφανειακά (δηλαδή τα άκρως απαραίτητα) χαρακτηριστικά της συμβίωσης με τη φύση.
Και βέβαια, όμως, θα αναρωτηθώ τι ποιότητας παιδεία μας δίνουν με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Μόνο που είναι σίγουρο πως, ό,τι ποιότητα κι αν είναι αυτή, δεν καλύπτεται από την παραπαιδεία. Γιατί το σχολείο προσφέρει ΟΛΑ τα μαθήματα. Θυμάμαι στην τελευταία συνέλευση που έγινε στο θέατρο: μια καθηγήτρια εξέφρασε τη γνώμη ότι, τελικά, το πιο σημαντικό μάθημα γίνεται στο σχολείο και η αίθουσα σείστηκε απ’ τα γέλια των μαθητών. Αν έχει δίκιο η καθηγήτρια, τότε μάλλον είναι απελπιστικά παράλογο να μας πιάσουν τα γέλια, αφού χάσαμε τόσο μάθημα. Οπότε, σύμφωνα με την κοινή γνώμη, είχε άδικο. Γιατί ακριβώς γελάμε, τότε; Μήπως είναι καλό, δηλαδή, που, για να πάρουμε κάτι που, κανονικά, πρέπει να το δίνει η δωρεάν παιδεία, τελικά, πληρώνουμε;
Υπάρχει και κάτι ακόμη: τι στοχεύουμε; «Ξερά» δωρεάν παιδεία; Μια σίγουρη θέση σ’ ένα υψηλής βάσης Πανεπιστήμιο, που αποσκοπεί στην περιζήτητη «θεσούλα»; Όχι τον αρχικό σκοπό του σχολείου, δηλαδή τη σφαιρική γνώση και αντίληψη των επιστημών και των τεχνών; Όχι την, ει δυνατόν, οξεία κρίση και κριτική; Ξαναγυρνώ στη «θεσούλα»: πραγματικά μένω άναυδος που συνεχίζουμε ακριβώς την ίδια τακτική, αυτή που μας προσφέρει το κατεστημένο: να μπούμε στο σύστημα από δύσκολη Σχολή και να παίρνουμε… 700 ευρώ. Σας επιβεβαιώνω πως δεν πρόκειται για χρήμα που θα καλύψει τις ανάγκες ενός νέου.
Επειδή δεν είναι ώρα για α-προβληματισμούς και υπεκφυγές, η απάντηση ας μην είναι «έτσι με μάθανε», «τι άλλο να κάνω;», «εγώ τη ζωή μου θέλω», γιατί δε θα είναι ζωή αυτή. Είναι αλήθεια πως έχουμε μάθει να κυνηγάμε μόνο το βαθμό, και ίσως μόνο το βαθμό των Πανελληνίων εξετάσεων μετά την 3η Λυκείου. Πάει να πει, εμπιστευόμαστε τόσο την παραπαιδεία, γιατί κάνουμε μονό τα απαραίτητα μαθήματα για τις εξετάσεις αυτές. Ωστόσο η «πανοραμική» αντίληψη χάνεται μέσα στο άγχος των εξετάσεων, και ακριβώς έτσι, χάρη στη Γενικής Παιδείας Άγνοια παραμένουμε οι άνθρωποι-γρανάζια: ακούμε και υπακούμε στην πολιτική, κοινωνική, ιδεολογική «μόδα» χωρίς ούτε ένα συλλογισμό.
Κάθε ερέθισμα από τον περίγυρό μας πρέπει να λαμβάνεται με σκέψη και όχι με ένταξη των φωνών στο μαζικό χαμό που θα χαρακτήριζε τα αδέρφια-ερυθρόδερμους! Αυτή ήταν η γενίκευση του θέματος, από το οποίο ελπίζω να μην ξέφυγα, αγαπητέ αναγνώστη. Αν είσαι μαθητής, σκέψου «Τι ζητάς!» και αν σ’ αρέσει να είσαι σαν σε επίσημα σκοταδιστικές εποχές.
Καρράς Μπάμπης

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Έτσι όπως ξεφύλλιζα ένα παλαιό άλμπουμ με φωτογραφίες το μάτι μου έπεσε σε έξι φωτογραφίες που μου θύμισαν μια όμορφη σχολική εκδρομή που πραγματοποίησε το λύκειο μας στην ΚΥΠΡΟ.
Ήταν αν θυμάμαι καλά περί τα μέσα Απριλίου του έτους 1989 , όταν η Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ του σχολείου μας αποφάσισε σε συνεργασία πάντα με τους καθηγητές και τον τότε διευθυντή (μαθηματικό κ. ΚΡΑΤΣΑ ΖΑΧΑΡΙΑ) η πενθήμερη εκδρομή να γίνει στην Κύπρο. Κάθε φωτογραφία μου έφερε στο νου και λίγα από την εκδρομή εκείνη. Στην πρώτη εικόνα η οποία είναι τραβηγμένη σε μία μεγάλη αίθουσα φαίνονται μαθητές του σχολείου μας καθισμένοι γύρω από ορθογώνια ξύλινα τραπέζια να συνομιλούν με μαθητές από άλλο σχολείο της περιοχής που επισκεφθήκαμε.
Το μυαλό μου πήγε στο «ΛΑΝΙΤΕΙΟ» , ένα ιστορικό σχολείο της Λευκωσίας με το οποίο είχαμε έρθει σε επικοινωνία ( είχαμε κατά κάποιο τρόπο, «αδελφοποιηθεί») από την προηγούμενη χρονιά, που πάλι το Ζάννειο είχε κάνει την ίδια περίπου εκδρομή.
Το στιγμιότυπο ήταν τραβηγμένο από την βιβλιοθήκη του σχολείου - μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη από ξύλινες προθήκες φορτωμένες με βιβλία - όπου στο κέντρο διακρίνω τον υπογράφοντα να είναι σκυμμένος και να διαβάζει κάποιο από τα βιβλία που μας δώρισαν οι συνάδελφοι καθηγητές του άλλου σχολείου.
Την ημέρα που μας δέχθηκαν , το ΛΑΝΙΤΕΙΟ είχε ανατρέψει το ωρολόγιο πρόγραμμα του και η διεύθυνση, οι καθηγητές μαζί με τους μαθητές μας υποδέχθηκαν με πολύ ζεστασιά και αγάπη, ώστε η προγραμματισμένη για λίγο διάστημα εκδήλωση να διαρκέσει όλο το πρωινό. Τα παιδιά των δύο Λυκείων με τον τον αυθορμητισμό που ξεχωρίζει τους νέους , γρήγορα ξεπέρασαν την απόσταση -χιλιομετρική- που τους χώριζε και επικοινωνώντας στην ίδια γλώσσα, νοοτροπία , κοινά ενδιαφέροντα βρήκαν τις παρέες τους ανταλλάσσοντας τηλέφωνα και προσπαθούσαν να βρουν τρόπους ανταλλαγής επισκέψεων στο μέλλον.
Οι μαθητές μας θυμάμαι εντυπωσιάστηκαν από την οργάνωση του Κυπριακού σχολείου , από την πειθαρχία και το σεβασμό των Κυπρίων μαθητών προς τους καθηγητές και εμείς οι καθηγητές-συνοδοί από την ευγένεια των Κυπρίων συναδέλφων προς τον διευθυντή του σχολείου και κυρίως από τους πολύ καλούς μισθούς που έπαιρναν συγκριτικά με εμάς.
Η οργάνωση, η καθαριότητα, η αρτιότητα των σχολικών εγκαταστάσεων, η τυπικότητα και η ευγένεια των σχέσεων μεταξύ όλων των εμπλεκομένων ήταν εντυπωσιακή. Ζήλεψα πραγματικά τους συναδέλφους του σχολείου αυτού και σκέφτηκα πόσο όμορφα θα αισθανόμουν καθημερινά σε ένα τέτοιο χώρο εργασίας και λυπήθηκα κάνοντας στο μυαλό μου συγκρίσεις μεταξύ των δύο σχολείων.
To μάτι μου πέρασε στην επόμενη φωτογραφία όπου μπροστά ξεχωρίζουν δύο επιβλητικοί άσπροι σταυροί και πίσω τους μαθητές μας ,οι οποίοι με πολύ σεβασμό (μπορώ να πω με δέος) στέκονται μπροστά στους τάφους των δύο ηρώων του ξεσηκωμού των Κυπρίων ενάντια στους κατακτητές Εγγλέζους . Εδώ εντυπωσιάζει ότι οι μαθητές μας έχουν σταυρώσει τα χέρια τους -σαν σε εκκλησία- και ακούν με προσοχή (αν θυμάμαι καλά) λίγα λόγια από τον ξεναγό για την προσφορά των δύο παλικαριών -ΚΑΡΑΟΛΗ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ- τους οποίους κρέμασαν οι Εγγλέζοι , επειδή αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Σημειώνω ότι λίγο πριν είχαμε επισκεφθεί και το μέρος που υπάρχουν οι κρεμάλες με τις οποίες οι κατακτητές εκτελούσαν τους Κυπρίους αγωνιστές. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για όλους μας, που μας προβλημάτισε αλλά στο τέλος μας υπενθύμισε ότι οι Έλληνες για την ελευθερία τους δίνουν ακόμη και την ζωή τους. Αρκεί να πιστέψουν σε αυτό.
Η τρίτη φωτογραφία είναι προσωπική και δείχνει τον γράφοντα με την σύζυγο του μπροστά στον τύμβομνημείο που έχει γίνει στο μέρος όπου έπεσε το αεροπλάνο (ντακότα) των Ελλήνων καταδρομέων που εστάλησαν να βοηθήσουν τους Κύπριους αδερφούς κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1974.
Είναι γνωστό ότι το αεροπλάνο αυτό θεωρήθηκε από τους Κυπρίους σαν εχθρικό λόγω έλλειψης επικοινωνίας Αθήνας/Λευκωσίας και καταρρίφθηκε από τα πυρά των Κυπρίων (φίλια πυρά). Από τους τριάντα περίπου Λοκατζήδες που επέβαιναν σε αυτό λίγοι επέζησαν (2-3 αν γνωρίζω καλά) που κάποιες φορές στην τηλεόραση έχουν διηγηθεί το μελανό αυτό περιστατικό.
Υπάρχουν ακόμη τρεις φωτογραφίες, η μία στην μονή Κίκου, η δεύτερη μπροστά στο προεδρικό μέγαρο στην Λευκωσία και ιδιαίτερα εμπρός από το άγαλμα του αρχιεπισκόπου Μακάριου. Και για τα παιδιά που διαβάζουν το κείμενο, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ανδρώθηκε στην μονή Κίκου και διετέλεσε ο πρώτος ηγέτης της ελεύθερης Κύπρου, σφυρηλατώντας το Κυπριακό όνειρο για ένα νησί ανεξάρτητο, κυρίαρχο και μια χώρα προοδευτική που προσφέρει την ευτυχία στο λαό της.
Τέλος η τελευταία φωτογραφία δείχνει τον γράφοντα μαζί με τον αρχηγό της εκδρομής και διευθυντή τότε του σχολείου κ Κράτσα Ζαχαρία -τον άνθρωπο που συνέλαβε την ιδέα μιας τέτοιας εκδρομής στην Κύπρο , την οργάνωσε και την έφερε σε πέρας κατά τον καλύτερο τρόπο.
Έκτοτε το σχολείο μας δεν ξανάκανε εκδρομή στην Κύπρο. Ήταν μια εκδρομή-προσκύνημα, μια εκδρομή που πολλοί ίσως από αυτούς που πήγαν δεν πρόκειται να ξαναπάνε. Εύχομαι να βρεθούν στο μέλλον σχολικές τάξεις που να τους αξιώσει ο θεός να πραγματοποιήσουν κάτι παρόμοιο. Ελπίζω το κείμενο αυτό να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 28/2/2010 ΓΚΡΟΖΑΣ ΚΟΣΜΑΣ -Μαθηματικός-Υποδιευθυντής

Το πορτραίτο του Dorian Gray


Το πορτραίτο του Dorian Gray είναι ένα από τα σημαντικότερα δημιουργήματα του διάσημου συγγραφέα Oscar Wilde ο οποίος έζησε κατά τα τέλη της Βικτωριανής Εποχής και το έργο του αυτό εκδόθηκε για πρώτη φορά στην τελική του μορφή το 1891.
Στο έργο αυτό ο συγγραφέας πραγματεύεται τη φανταστική ιστορία ενός νεαρού εξαιρετικής ομορφιάς, του Dorian ο οποίος όταν αντικρίζει για πρώτη φορά το πορτραίτο του που δημιούργησε ο ζωγράφος φίλος του Basil Hallward δηλώνει πως θα ήταν διατεθειμένος να πουλήσει ακόμα και την ψυχή του στο διάβολο για να αποκτήσει αιώνια νεότητα. Αυτή η απερίσκεπτη ευχή του τελικά υλοποιείται και συγχρόνως ένα νέο πρόσωπο εισβάλει στη ζωή του Dorian το οποίο πρόκειται να τον επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό, ο λόρδος Henry Wotton . Η ψυχή του Dorian αρχίζει σταδιακά να διαβρώνεται λόγω της νέας σπάταλης ζωής του και παρόλο που ο ίδιος είναι πια άφθαρτος από το χρόνο, τα σημάδια της ψυχικής αυτής διάβρωσης γίνονται φανερά στο πορτραίτο του, αφού προς μεγάλη έκπληξη του Dorian αρχίζει να γερνάει. Όταν πια συνειδητοποιεί το λάθος του, προσπαθεί μάταια να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το διορθώσει όμως στο τέλος θα έρθει αντιμέτωπος με τις ίδιες του τις επιλογές και θα καταλάβει με το σκληρότερο τρόπο πως ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω…
Το πορτραίτο του Dorian Gray είναι ένα καθηλωτικό έργο με πνευματώδεις διαλόγους και πρωτότυπη πλοκή. Αξιοθαύμαστη επίσης είναι η ικανότητα του Wilde να αναπτύσσει την κοσμοθεωρία του μέσα από τους ήρωές του οι οποίοι έχουν ξεχωριστές προσωπικότητες. Προτείνω αυτό το βιβλίο σε όσους από εσάς θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό αλλά και να γνωρίσουν τον τρόπο γραφής και σκέψης του Oscar Wilde.

Σοφία Σπυράκου Α΄4

H ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ E-READERS!


Μια νέα εποχή στην ιστορία των βιβλίων ξεκινάει καθώς οι ηλεκτρονικές συσκευές ανάγνωσης βιβλίων(e-readers) εισβάλλουν στον κόσμο μας για να τραβήξουν τα βλέμματα των <<βιβλιοφάγων>> και των φίλων των gadgets!
Tα e-readers είναι συσκευές που μοιάζουν με υπολογιστές παλάμης και δεν ξεπερνούν σε μέγεθος ένα μέσο βιβλίο. Κυκλοφορούν ήδη από την Amazon από το 2007 και αργότερα από άλλες μεγάλες εταιρείες ,όπως τη Sony και δίνουν τη δυνατότητα στον κάτοχό τους να <<κατεβάζει>> ολοκληρωμένους τίτλους βιβλίων. Αρκεί να αναφερθεί το γεγονός ότι μοντέλα όπως τα Kidle Dx της Amazon έχουν χωρητικότητα έως και 3.500 βιβλία! Οι συσκευές αυτές, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία του ηλεκτρονικού μελανιού δε χρειάζονται κάποια πηγή φωτός στο πίσω μέρος της οθόνης επιτυγχάνοντας έτσι πιο ξεκούραστο διάβασμα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι καταναλώνουν ελάχιστη ενέργεια,αφού μια φόρτιση είναι αρκετή για το ξεφύλλισμα 7.500 σελίδων! Μάλιστα κάποια μοντέλα περιέχουν ειδικά στυλό, ώστε να είναι εφικτή η υπογράμμιση αποσπασμάτων ή η δημιουργία σημειώσεων από το χρήστη στο περιθώριο της ηλεκτρονικής σελίδας.
Τα βασικά ερωτήματα που γεννιούνται με την εμφάνιση των e-readers είναι αν τελικά θα αντικαταστήσουν τα βιβλία που μέχρι σήμερα γνωρίζουμε και αν εμείς οι ίδιοι είμαστε σε θέση να προδώσουμε έναν από τους πιο πιστούς μας συντρόφους ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο στο νέο αυτό τεχνολογικό επίτευγμα! Ας αναλογιστούμε μόνο την ευχαρίστηση που μας κατακλύζει όταν γυρίζουμε και την τελευταία σελίδα ενός βιβλίου και η αίσθηση ότι έχουμε κατακτήσει έναν νέο <<πνευματικό κόσμο>> αλλά και τα οφέλη που έχουμε αποκομίσει από αυτό! Γιατί το κάθε βιβλίο έχει μια ξεχωριστή προσωπικότητα όπως και οι άνθρωποι μεταξύ τους και περιμένει υπομονετικά σε κάποιο ράφι έναν από εμάς να ξεφυλλίσουμε τις σελίδες του και να ξεκλειδώσουμε τα μυστικά του! Όλη αυτή η μαγεία χάνεται με τη χρήση του ηλεκτρονικού βιβλίου ,αφού αναπτύσσεται μια πιο ψυχρή σχέση μεταξύ ανθρώπου και βιβλίου. Οι σελίδες τους αντικαθίστανται πια με <<ηλεκτρονικές σελίδες>> και το ανθρώπινο χέρι από ειδικά πλήκτρα που αναλαμβάνουν το ξεφύλλισμα.
Γνωστοί συγγραφείς όπως ο Μάνος Κοντολέων και ο Ευγένιος Τριβιζάς υποστηρίζουν ότι δεν είναι αντίθετοι με τα ανερχόμενα e-readers ,αλλά πιστεύουν πως είναι σημαντικό να υπάρξει μια αρμονική συμβίωση μεταξύ αυτών και των βιβλίων και σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει το ένα το άλλο! Άλλοι πάλι δηλώνουν ότι αισθάνονται άβολα, όταν τους ζητείται να υπογράψουν στην οθόνη ενός e-reader αντί για κάποιο αντίγραφο του βιβλίου τους.
Οι απόψεις πάνω στο θέμα των e-readers διίστανται και ο καθένας από μας μπορεί να επιλέξει αν θα ταχθεί υπέρ τους ή όχι. Ούτε φυσικά μπορούμε να απομονωθούμε από την εξέλιξη της τεχνολογίας. Όμως πιστεύω πως είναι σημαντικό να διατηρήσουμε στη ζωή ένα από τα σημαντικότερα (αν όχι το σημαντικότερο) επίτευγμα στην ιστορία του ανθρώπου στην αρχική του μορφή, ώστε να μην καταλήξει ως άλλο ένα μουσειακό είδος! Ας μην εγκαταλείψουμε αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας στη φθορά του χρόνου!

Σοφία Σπυράκου Α4

Γέννησις

Είμαστε κάτι πουλιά από στοιχειά
πιασμένα. Ουρανό δε βλέπουμε πια
κι όμως μέσα μας ακόμα ζούνε
αισθήσεις μαγικές, ανατρεπτικές.

Είμαστε κάτι παιδιά πεινασμένα
για γνώση σύγχρονη εναλλακτική
πεινασμένα για αλλαγές ριζικές
θεμελιώδεις. πεινάμε για ζωή.

Είμαστε κάτι ατμομηχανές
γρηγοροκίνητες χωρίς αίτιο
χωρίς σκοπό, χωρίς αίτιο ζωής.

Καθόμαστε τα βράδια στη φαντασία
μας και ονειρευόμαστε το αύριο.
Έτσι γέννιουνται οι ελπίδες μας.

Βασίλης Κανέλης

Μια λέξη αρκεί για να πεις αντίο…

Είναι δύσκολο να αποχωριστείς αυτόν που αγαπάς ,δεν μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο και να ξαναδείς τη μορφή του , να ακούσεις τη φωνή του ˙ μόνο από κάποιες φωτογραφίες που είναι σε ξεχασμένα album. Μ όνο απo κει μπορείς να προσπαθείς να ξαναζήσεις κάποιες στιγμές και ίσως να διορθώσεις κάποια λόγια ή πράξεις που θα τον είχαν θυμώσει ή θα τον έκαναν να στενoχωρηθεί .Όμως κάθε βράδυ έρχεται στα όνειρα σου ,και όταν ξυπνάς αναρωτιέσαι αν ήταν πραγματικό.
Το σπίτι έχει συνδεθεί με την παρουσία σου και είναι δύσκολο να διαβώ το κατώφλι του. Όταν ανοίγω την πόρτα βλέπω ένα γέρο με άσπρα μαλλιά και μαύρα ρούχα να κάθεται στη γωνιά και να καπνίζει. Ο καπνός δε σταματάει ποτέ και το τασάκι δεν αδειάζει ποτέ ˙ μερικές φορές νομίζω ότι ελπίζει να έρθεις και να του πεις να σταματήσει να καπνίζει , γιατί θα του κάνει κακό ή θα μυρίσει το σπίτι. Κι όμως κάποτε αυτός ο παππούς ήταν γεμάτος χαρά και ελπίδα. Τώρα μου χαμογελάει βασανισμένα ξέροντας ότι από μέσα του κλαίει για τον χαμό σου.
Θυμάσαι όλες αυτές τις στιγμές που ήμασταν μαζί ; Πάντα με ηρεμούσες και με γαλήνευες˙ αρκούσε μια αγκαλιά σου που ήταν καταφύγιο για εμένα. Πάντα δούλευες και δεν παραπονιόσουν αλλά όποτε σε κοίταγα χαμογελούσες και μου έλεγες ότι θα περάσει. Kάποτε μου είχες πει να πάμε οι δύο μας ένα ταξίδι, εγώ αρρώστησα και μου αποκρίθηκες <<δεν πειράζει θα πάμε όποτε μπορέσουμε>>.
Ήξερα ότι θα φύγεις μόνη σου αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κάθε μέρα γινόσουν διαφορετικός άνθρωπος και πια δεν μπορούσες να χαμογελάσεις, ήθελες τόσο πολύ να μας καθησυχάσεις και να νιώσεις όπως παλιά όμως δεν τα κατάφερες… Τότε έφυγες μόνη σου και το μόνον που πρόλαβα να σου πω ήταν ΣΑΓΑΠΩ.
Αφιερωμένο στη γιαγιά μου ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ.

Έβερεστ (για μια ανάμνηση)

Τσιγάρο άφιλτρο στο χέρι
και ο ήλιος συννεφιασμένος,
Κυριακή θα φέρει
και τώρα το μυαλό να γυροφέρνει
στης ψυχής τα παλαιά τα ύψη

Ταλαιπωρημένα τα μάτια αναπολούν την
ανατολή που μόλις πέρασε.
Απέραντη είναι η γαληνή του λιμανιού
και το μυαλό να γυροφέρνει
στης ψυχής τα παλαιά τα ύψη

Εσύ καράβι πρωινό
και εγώ ξεκίνησα αργά.
Μια ανάμνηση μονάχα μένει
σαν τον φυλακισμένο
που τα σύννεφα θυμάται
έτσι κ εγώ τη τελευταία μας ματιά
και το μυαλό να γυροφέρνει
στης ψυχής τα παλαιά τα ύψη

Μα η καρδιά μου πονεί για σε
και για τον κόσμο όλο.
Εσύ ο κόσμος όλος


Το μυαλό εχθρός αιώνιος με την καρδιά να πολεμά
και εγώ στην μάχη μέσα να γυροφέρνω
στης ψυχής τα παλαιά τα ύψη

Και η ψυχή με αφήνει,
φεύγει, χάνεται,
χάθηκε
στα παλαιά πια γυροφέρνω μοναχός,
ένας ασάλευτος εραστής

Με μια ανάμνηση μοναχά
Αργοπεθαίνω χωρίς κάρδια, χωρίς μυαλό, χωρίς ψυχή
Με μια ανάμνηση μοναχά
Άδειος και άψυχος γυρίζω

Φεύγα ανάμνηση γλυκιά
Και εσύ ψυχή μου γύρνα
Άλλα καράβια θα ‘ρθουν
Άλλη ζωή θα ζήσω
Ψυχή μου γύρνα

Π.Φ.

Η ΦΛΟΓΑ

Η φλόγα πια έχει σβήσει ,το σκοτάδι εξαπλώνεται βασανιστικά σα λοιμός .
Αυτή η σκιά είναι δικιά σου ή του φόβου σου;.
Μπερδεύονται οι άνθρωποι, οι ψυχές μες το χάος .
Όλα είναι απλά αλλά συνάμα δύσβατα και άκαρδα για αυτούς που προσπαθούν( να ξεφύγουν).
Ακόμα και οι αριθμοί δεν είναι πια οι ίδιοι ,μου φαίνονται και αυτοί πρόσκαιρες αυθεντίες που μας προστάζουν να ζήσουμε και να ονειρευόμαστε έτσι όπως εκείνοι επιθυμούν. Πάντα ό,τι θέλουν εκείνοι.
Ανυπομονησία ,αγωνία ,φόβος μήπως δεν έρθει ,δε φύγουν οι δαίμονες .
Και όλοι ελπίζουν , κοιτούν τον ουρανό ,το φεγγάρι και προσμένουν ένα αστέρι ,μια αλλαγή.
Το νερό είναι πια λιγοστό ˙ το μυαλό μπερδεύεται ανάμεσα στα ‘’θέλω’’ και στα <<πρέπει>>
Η νύχτα δεν περνά ,η φλόγα δεν ξανανάβει, η ώρα και αυτή με τη σειρά της βασανίζει τις ψυχές.
Ετούτη τη νύχτα όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στον ουρανό , γιατί η ψυχή τους δεν αντέχει για άλλη μια φορά την ταπείνωση. Όλοι ελπίζουν για έναν άγγελο, για έναν σωτήρα ,έστω για έναν απομηιχανής θεό.
Τώρα οι σκέψεις χάνονται ,η μνήμη σβήνει , η ψυχή δε θέλει να θυμάται πια .
Ο ήλιος φτάνει ,το φώς μας χαρίζει απλόχερα τη σωτηρία μας ,που τόσο επιθυμούσαμε! (Είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε;)
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΡΕΝΤΖΗ

Η ΟΠΤΑΣΙΑ

Αγναντεύοντας τον κόσμο
από το ανοιχτό παράθυρό μου,
Μια αιθέρια μορφή στέκει περήφανη
στο χείλος του μπαλκονιού.
Ο καταγάλανος μανδύας της ανεμίζει
χορεύοντας με τον άνεμο.
Αψηφώντας το ύψος.
Ο χρόνος της έμαθε να κρατάει πάντα το κεφάλι ψηλά.
Το πρόσωπό της χλωμό και συνάμα ασυνήθιστα εκφραστικό.
Θύμιζε άγαλμα νεοκλασικής περιόδου.
Κάποια αρχαία θεότητα.
Το βλέμμα της περιπλανιόταν
Πότε προς τον ξάστερο ουρανό
και πότε προς την πόλη.
Μια πόλη που καταβροχθίζει αχόρταγα τους κατοίκους της,
Στη μουντή γκρίζα φυλακή της.
Μια πόλη απρόσωπη.
Θύμα της παγκοσμιοποίησης.
Μια κοινωνία που καταρρέει.
Μέρα με τη μέρα.
Λεπτό με το λεπτό.
Ισοπεδώνοντας τα όνειρα των ανθρώπων.
Μια κοινωνία με κυβερνήτη το χρήμα,
όχι το όραμα.
Περιπλανώμενες φιγούρες δίχως κοινό σκοπό.
Υπνωτισμένες από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Τρέχουν να προλάβουν το τρένο της ζωής.
Όμως λίγοι θα καταφέρουν να κερδίσουν το χρυσό εισιτήριο.
Οι εναπομείναντες θα χαθούν στο λαβύρινθο του χρόνου.

Τώρα πια μια μάσκα πόνου
πήρε τη θέση της στο πρόσωπο της χλωμής νύμφης.
Για μια στιγμή ένα κρυστάλλινο δάκρυ
διέσχισε το πρόσωπό της.
Κλείνοντας τα μάτια,
αφήνει την άβυσσο του κενού να την καταπιεί.
Έγινε ένα με το μελαγχολικό τραγούδι του ανέμου.
Χάθηκε στη μαγεία της στιγμής.
Ενώθηκε με την πανδαισία των χρωμάτων του ουρανού.
Ατενίζοντας τον κόσμο
από το ανοιχτό παράθυρό μου,
τίποτε δε θα είναι πια το ίδιο.
Κι εμείς θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας
σε αυτό το τρένο που ονομάζεται ζωή.


Σοφία Σπυράκου Α’4

Η διαλεύκανση του μυστηρίου γύρω από το θάνατο του Τουταγχαμών είναι πλέον πραγματικότητα!


Η διαλεύκανση του μυστηρίου γύρω από το θάνατο του Τουταγχαμών είναι πλέον πραγματικότητα!

Σύμφωνα με πρόσφατο test DNA ο θρυλικός Τουταγχαμών πέθανε στα 19 του χρόνια από έναν κυριολεκτικά καταραμένο συνδυασμό: μια σπάνια κληρονομική ασθένεια των οστών, ένα σπασμένο πόδι και το τσίμπημα ενός κουνουπιού που τον μόλυνε με ελονοσία. Αυτά ήταν τα αποτελέσματα γενετικών εξετάσεων στο μουμιοποιημένο σώμα του 3.300 χρόνια μετά το θάνατό του.
Μετά από ανάλυση του DNA από 11 μούμιες για να εξετάσουν τις συγγενικές σχέσεις μεταξύ τους, οι ερευνητές αναζήτησαν ενδείξεις για πιθανές γενετικές ανωμαλίες και ασθένειες και βρήκαν τελικά τι σκότωσε τον έφηβο φαραώ το έτος 1324π.Χ.
Τα επιστημονικά ευρήματα διηγούνται μια θλιβερή ιστορία: σακάτης εκ γενετής, ο Τουταγχαμών ήταν κουτσός, καμπούρης και φιλάσθενος. Έπασχε από μια ασθένεια που καταστρέφει τα κύτταρα των οστών, το λεγόμενο σύνδρομο Kohler II και από δυσμορφία στα πόδια.
Τα κατάγματα στο μουμιοποιημένο σώμα του έδειξαν ότι είχε ένα ατύχημα λίγο πριν από το θάνατό του, ίσως κάποια πτώση από το άρμα. Και η χαριστική βολή δόθηκε από το τσίμπημα κάποιου μολυσμένου κουνουπιού από το παράσιτο Plasmodium το οποίο προκαλεί την ελονοσία.
Κάποιοι έχουν εκφράσει την άποψη ότι οι παραμορφώσεις στα οστά του Τουταγχαμών μπορεί να οφείλονται στη διαδικασία της ταρίχευσης, ενώ άλλοι ότι η απουσία εσωτερικών οργάνων στις μούμιες αφήνει πάντα ερωτήματα ως προς τα συμπεράσματα για την αιτία του θανάτου του.
Παρόλα όμως τα μυστικά που μπορεί να κρύβει πολύ καλά μαζί της η μούμια του σπουδαίου αυτού φαραώ, η ανακάλυψη των αιτίων του θανάτου του δεν παύει να αποτελεί ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα για την επιστήμη και να αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσα θαυμαστά μυστήρια περιμένουν τον άνθρωπο να τα ανακαλύψει!



Οι πληροφορίες προέρχονται από το Βήμα της Κυριακής
Σοφία Σπυράκου Α΄4

ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ

Είμαι μαθητής του Ζαννείου Λυκείου και αθλητής. Οπότε αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για τα αναβολικά ,επειδή λόγω των media υπάρχει παραπληροφόρηση. Πολλές φορές αυτή η παραπληροφόρηση οδηγεί τα παιδιά να απομακρύνονται από τον αθλητισμό, ενασχόληση που μας εντάσσει σε μια ζωή διαφορετική από τις άλλες, μακριά από ξενύχτια και καταχρήσεις. Τις περισσότερες φορές η μανία των προπονητών για δόξα και διακρίσεις των αθλητών τους, τους οδηγεί στο δρόμο της ψεύτικης δόξας και της απάτης. Από την άλλη πλευρά, μερικές φορές(δεν είναι λίγες) οι αθλητές αποφασίζουν να πάρουν από μόνοι τους στεροειδή. Από τη στιγμή αυτή ο χαρακτηρισμός <<αθλητές>> δεν τους χαρακτηρίζει .Έχει χαθεί η ευγενής άμιλλα και ο σεβασμός προς τον αντίπαλο. Αυτός ο ψεύτικος άνθρωπος έχει διαλέξει ένα δρόμο μακριά από τη κούραση και τον αληθινό αθλητισμό, καθώς προσπαθεί να φτάσει το στόχο του με ‘’αθέμιτα μέσα’’. Έχει ως αξία την κοροϊδία και το θράσος, δεν ντρέπεται να ανέβει στο βάθρο παλεύοντας άνανδρα και κοροϊδεύοντας πάνω απ΄όλα τον εαυτό του. Θέλησα να γράψω αυτό το άρθρο επειδή πολλοί νομίζουν ότι όλοι όσοι κάνουν πρωταθλητισμό παίρνουν και αναβολικά, πράγμα που δεν ισχύει.
Τάσσος Κεφαλάς, Α2