ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

Έτσι όπως ξεφύλλιζα ένα παλαιό άλμπουμ με φωτογραφίες το μάτι μου έπεσε σε έξι φωτογραφίες που μου θύμισαν μια όμορφη σχολική εκδρομή που πραγματοποίησε το λύκειο μας στην ΚΥΠΡΟ.
Ήταν αν θυμάμαι καλά περί τα μέσα Απριλίου του έτους 1989 , όταν η Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ του σχολείου μας αποφάσισε σε συνεργασία πάντα με τους καθηγητές και τον τότε διευθυντή (μαθηματικό κ. ΚΡΑΤΣΑ ΖΑΧΑΡΙΑ) η πενθήμερη εκδρομή να γίνει στην Κύπρο. Κάθε φωτογραφία μου έφερε στο νου και λίγα από την εκδρομή εκείνη. Στην πρώτη εικόνα η οποία είναι τραβηγμένη σε μία μεγάλη αίθουσα φαίνονται μαθητές του σχολείου μας καθισμένοι γύρω από ορθογώνια ξύλινα τραπέζια να συνομιλούν με μαθητές από άλλο σχολείο της περιοχής που επισκεφθήκαμε.
Το μυαλό μου πήγε στο «ΛΑΝΙΤΕΙΟ» , ένα ιστορικό σχολείο της Λευκωσίας με το οποίο είχαμε έρθει σε επικοινωνία ( είχαμε κατά κάποιο τρόπο, «αδελφοποιηθεί») από την προηγούμενη χρονιά, που πάλι το Ζάννειο είχε κάνει την ίδια περίπου εκδρομή.
Το στιγμιότυπο ήταν τραβηγμένο από την βιβλιοθήκη του σχολείου - μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη από ξύλινες προθήκες φορτωμένες με βιβλία - όπου στο κέντρο διακρίνω τον υπογράφοντα να είναι σκυμμένος και να διαβάζει κάποιο από τα βιβλία που μας δώρισαν οι συνάδελφοι καθηγητές του άλλου σχολείου.
Την ημέρα που μας δέχθηκαν , το ΛΑΝΙΤΕΙΟ είχε ανατρέψει το ωρολόγιο πρόγραμμα του και η διεύθυνση, οι καθηγητές μαζί με τους μαθητές μας υποδέχθηκαν με πολύ ζεστασιά και αγάπη, ώστε η προγραμματισμένη για λίγο διάστημα εκδήλωση να διαρκέσει όλο το πρωινό. Τα παιδιά των δύο Λυκείων με τον τον αυθορμητισμό που ξεχωρίζει τους νέους , γρήγορα ξεπέρασαν την απόσταση -χιλιομετρική- που τους χώριζε και επικοινωνώντας στην ίδια γλώσσα, νοοτροπία , κοινά ενδιαφέροντα βρήκαν τις παρέες τους ανταλλάσσοντας τηλέφωνα και προσπαθούσαν να βρουν τρόπους ανταλλαγής επισκέψεων στο μέλλον.
Οι μαθητές μας θυμάμαι εντυπωσιάστηκαν από την οργάνωση του Κυπριακού σχολείου , από την πειθαρχία και το σεβασμό των Κυπρίων μαθητών προς τους καθηγητές και εμείς οι καθηγητές-συνοδοί από την ευγένεια των Κυπρίων συναδέλφων προς τον διευθυντή του σχολείου και κυρίως από τους πολύ καλούς μισθούς που έπαιρναν συγκριτικά με εμάς.
Η οργάνωση, η καθαριότητα, η αρτιότητα των σχολικών εγκαταστάσεων, η τυπικότητα και η ευγένεια των σχέσεων μεταξύ όλων των εμπλεκομένων ήταν εντυπωσιακή. Ζήλεψα πραγματικά τους συναδέλφους του σχολείου αυτού και σκέφτηκα πόσο όμορφα θα αισθανόμουν καθημερινά σε ένα τέτοιο χώρο εργασίας και λυπήθηκα κάνοντας στο μυαλό μου συγκρίσεις μεταξύ των δύο σχολείων.
To μάτι μου πέρασε στην επόμενη φωτογραφία όπου μπροστά ξεχωρίζουν δύο επιβλητικοί άσπροι σταυροί και πίσω τους μαθητές μας ,οι οποίοι με πολύ σεβασμό (μπορώ να πω με δέος) στέκονται μπροστά στους τάφους των δύο ηρώων του ξεσηκωμού των Κυπρίων ενάντια στους κατακτητές Εγγλέζους . Εδώ εντυπωσιάζει ότι οι μαθητές μας έχουν σταυρώσει τα χέρια τους -σαν σε εκκλησία- και ακούν με προσοχή (αν θυμάμαι καλά) λίγα λόγια από τον ξεναγό για την προσφορά των δύο παλικαριών -ΚΑΡΑΟΛΗ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ- τους οποίους κρέμασαν οι Εγγλέζοι , επειδή αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Σημειώνω ότι λίγο πριν είχαμε επισκεφθεί και το μέρος που υπάρχουν οι κρεμάλες με τις οποίες οι κατακτητές εκτελούσαν τους Κυπρίους αγωνιστές. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για όλους μας, που μας προβλημάτισε αλλά στο τέλος μας υπενθύμισε ότι οι Έλληνες για την ελευθερία τους δίνουν ακόμη και την ζωή τους. Αρκεί να πιστέψουν σε αυτό.
Η τρίτη φωτογραφία είναι προσωπική και δείχνει τον γράφοντα με την σύζυγο του μπροστά στον τύμβομνημείο που έχει γίνει στο μέρος όπου έπεσε το αεροπλάνο (ντακότα) των Ελλήνων καταδρομέων που εστάλησαν να βοηθήσουν τους Κύπριους αδερφούς κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1974.
Είναι γνωστό ότι το αεροπλάνο αυτό θεωρήθηκε από τους Κυπρίους σαν εχθρικό λόγω έλλειψης επικοινωνίας Αθήνας/Λευκωσίας και καταρρίφθηκε από τα πυρά των Κυπρίων (φίλια πυρά). Από τους τριάντα περίπου Λοκατζήδες που επέβαιναν σε αυτό λίγοι επέζησαν (2-3 αν γνωρίζω καλά) που κάποιες φορές στην τηλεόραση έχουν διηγηθεί το μελανό αυτό περιστατικό.
Υπάρχουν ακόμη τρεις φωτογραφίες, η μία στην μονή Κίκου, η δεύτερη μπροστά στο προεδρικό μέγαρο στην Λευκωσία και ιδιαίτερα εμπρός από το άγαλμα του αρχιεπισκόπου Μακάριου. Και για τα παιδιά που διαβάζουν το κείμενο, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ανδρώθηκε στην μονή Κίκου και διετέλεσε ο πρώτος ηγέτης της ελεύθερης Κύπρου, σφυρηλατώντας το Κυπριακό όνειρο για ένα νησί ανεξάρτητο, κυρίαρχο και μια χώρα προοδευτική που προσφέρει την ευτυχία στο λαό της.
Τέλος η τελευταία φωτογραφία δείχνει τον γράφοντα μαζί με τον αρχηγό της εκδρομής και διευθυντή τότε του σχολείου κ Κράτσα Ζαχαρία -τον άνθρωπο που συνέλαβε την ιδέα μιας τέτοιας εκδρομής στην Κύπρο , την οργάνωσε και την έφερε σε πέρας κατά τον καλύτερο τρόπο.
Έκτοτε το σχολείο μας δεν ξανάκανε εκδρομή στην Κύπρο. Ήταν μια εκδρομή-προσκύνημα, μια εκδρομή που πολλοί ίσως από αυτούς που πήγαν δεν πρόκειται να ξαναπάνε. Εύχομαι να βρεθούν στο μέλλον σχολικές τάξεις που να τους αξιώσει ο θεός να πραγματοποιήσουν κάτι παρόμοιο. Ελπίζω το κείμενο αυτό να βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 28/2/2010 ΓΚΡΟΖΑΣ ΚΟΣΜΑΣ -Μαθηματικός-Υποδιευθυντής