Είμαστε κάτι πιόνια πλαστικά
σαν από επιτραπέζιο παιχνίδι
πηγαίνουμε όπου μας δείχνουνε να πάμε
χωρίς να μετράει το ταξίδι.

Είμαστε κάτι παράξενα πουλιά
που φοβούνται τόσο να πετάξουν
που δεν αφήνουν τη ζεστή τους φωλιά
και μένουνε ακίνητα, χωρίς τον ήλιο να κοιτάξουν.

Είμαστε κάτι λευκές σελίδες από χαρτί
και περιμένουμε συνέχεια κάποιο μελάνι να μας γεμίσει,
και μένουμε άγραφες, κενές από το καθετί
χωρίς τίποτα να μας συγκινήσει.

Είμαστε κάτι παράφωνες χορωδίες,
που στ΄ αλήθεια δεν μας νοιάζει να ακουστούμε,
και έτσι σκύβουμε συνέχεια το κεφάλι
απ΄ όλους και απ΄ όλα να μην παρεξηγηθούμε.

Είμαστε κάτι μικρά παιδιά,
και τίποτα δεν μοιάζει άσχημο, αλλιώτικο.
Είμαστε κάτι μικρά παιδιά,
και έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε στο όνειρο.

Ειρήνη Δούρα