Η ΦΛΟΓΑ

Η φλόγα πια έχει σβήσει ,το σκοτάδι εξαπλώνεται βασανιστικά σα λοιμός .
Αυτή η σκιά είναι δικιά σου ή του φόβου σου;.
Μπερδεύονται οι άνθρωποι, οι ψυχές μες το χάος .
Όλα είναι απλά αλλά συνάμα δύσβατα και άκαρδα για αυτούς που προσπαθούν( να ξεφύγουν).
Ακόμα και οι αριθμοί δεν είναι πια οι ίδιοι ,μου φαίνονται και αυτοί πρόσκαιρες αυθεντίες που μας προστάζουν να ζήσουμε και να ονειρευόμαστε έτσι όπως εκείνοι επιθυμούν. Πάντα ό,τι θέλουν εκείνοι.
Ανυπομονησία ,αγωνία ,φόβος μήπως δεν έρθει ,δε φύγουν οι δαίμονες .
Και όλοι ελπίζουν , κοιτούν τον ουρανό ,το φεγγάρι και προσμένουν ένα αστέρι ,μια αλλαγή.
Το νερό είναι πια λιγοστό ˙ το μυαλό μπερδεύεται ανάμεσα στα ‘’θέλω’’ και στα <<πρέπει>>
Η νύχτα δεν περνά ,η φλόγα δεν ξανανάβει, η ώρα και αυτή με τη σειρά της βασανίζει τις ψυχές.
Ετούτη τη νύχτα όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στον ουρανό , γιατί η ψυχή τους δεν αντέχει για άλλη μια φορά την ταπείνωση. Όλοι ελπίζουν για έναν άγγελο, για έναν σωτήρα ,έστω για έναν απομηιχανής θεό.
Τώρα οι σκέψεις χάνονται ,η μνήμη σβήνει , η ψυχή δε θέλει να θυμάται πια .
Ο ήλιος φτάνει ,το φώς μας χαρίζει απλόχερα τη σωτηρία μας ,που τόσο επιθυμούσαμε! (Είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε;)
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΡΕΝΤΖΗ