Είμαστε κάτι βασανισμένες υπάρξεις
περιφερόμαστε από δω κι από κει
αναζητώντας τη λύτρωση στο καθετί.

Είμαστε κάτι παράξενα πλάσματα,
αγαπάμε και αγαπιόμαστε
χωρίς να μπορούμε να περιγράψουμε τον έρωτα.

Είμαστε κάτι μοναχικά δέντρα,
ατάραχα κάθε εποχή, με χιόνι
και βροχή, και μ΄ ήλιο μ΄ αστραπή.

Στο τέλος όμως, η αγάπη βρίσκει
νόημα, τα πουλιά προσεγγίζουν
τα δέντρα σιγοτραγουδώντας και η
λύτρωση πλησιάζει.

Δημητρίου Θεοδώρα