Μια λέξη αρκεί για να πεις αντίο…

Είναι δύσκολο να αποχωριστείς αυτόν που αγαπάς ,δεν μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο και να ξαναδείς τη μορφή του , να ακούσεις τη φωνή του ˙ μόνο από κάποιες φωτογραφίες που είναι σε ξεχασμένα album. Μ όνο απo κει μπορείς να προσπαθείς να ξαναζήσεις κάποιες στιγμές και ίσως να διορθώσεις κάποια λόγια ή πράξεις που θα τον είχαν θυμώσει ή θα τον έκαναν να στενoχωρηθεί .Όμως κάθε βράδυ έρχεται στα όνειρα σου ,και όταν ξυπνάς αναρωτιέσαι αν ήταν πραγματικό.
Το σπίτι έχει συνδεθεί με την παρουσία σου και είναι δύσκολο να διαβώ το κατώφλι του. Όταν ανοίγω την πόρτα βλέπω ένα γέρο με άσπρα μαλλιά και μαύρα ρούχα να κάθεται στη γωνιά και να καπνίζει. Ο καπνός δε σταματάει ποτέ και το τασάκι δεν αδειάζει ποτέ ˙ μερικές φορές νομίζω ότι ελπίζει να έρθεις και να του πεις να σταματήσει να καπνίζει , γιατί θα του κάνει κακό ή θα μυρίσει το σπίτι. Κι όμως κάποτε αυτός ο παππούς ήταν γεμάτος χαρά και ελπίδα. Τώρα μου χαμογελάει βασανισμένα ξέροντας ότι από μέσα του κλαίει για τον χαμό σου.
Θυμάσαι όλες αυτές τις στιγμές που ήμασταν μαζί ; Πάντα με ηρεμούσες και με γαλήνευες˙ αρκούσε μια αγκαλιά σου που ήταν καταφύγιο για εμένα. Πάντα δούλευες και δεν παραπονιόσουν αλλά όποτε σε κοίταγα χαμογελούσες και μου έλεγες ότι θα περάσει. Kάποτε μου είχες πει να πάμε οι δύο μας ένα ταξίδι, εγώ αρρώστησα και μου αποκρίθηκες <<δεν πειράζει θα πάμε όποτε μπορέσουμε>>.
Ήξερα ότι θα φύγεις μόνη σου αλλά δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κάθε μέρα γινόσουν διαφορετικός άνθρωπος και πια δεν μπορούσες να χαμογελάσεις, ήθελες τόσο πολύ να μας καθησυχάσεις και να νιώσεις όπως παλιά όμως δεν τα κατάφερες… Τότε έφυγες μόνη σου και το μόνον που πρόλαβα να σου πω ήταν ΣΑΓΑΠΩ.
Αφιερωμένο στη γιαγιά μου ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ.