'Όσο ο Έρωτας Σώπαινε...

Κάθησα να ξαποστάσω
σ'ένα μέρος ήσυχο,ατάραχο
Ένας ήχος ισομετρικός με συνόδευε
ένιωσα τη σταθερότητά του,κραύγαζε
Όσο ο έρωτας Σώπαινε...

Νανούρισμα έμοιαζε το ποίημά Του
Του Έρωτα το Ποίημα
Εκκωφαντικό μα κανείς δε τ'άκουγε
Και στεκόμουν μόνη
Όσο ο έρωτας Σώπαινε...

Γι' αυτό και γω τα Μάτια έκλεισα
Τις φωνές των Σατύρων έσβησα
Τίποτα δεν μ'αγγίζει εδώ
Το Έρεβος γίνομαι η ίδια εγώ
Όσο ο Έρωτας Σωπαίνει...

Ένα άνθος Ποθώ να του χαρίσω
Τη Σιωπή Χρυσή θα ντύσω
Την οικουμένη θα στολίσω
Τον κόσμο που δε φιλά
Σ'αυτόν θε να δώσω μια αγκαλιά

Πριν ανοίξω τα μάτια
Φοβάμαι λίγο ή τρέμω
Το Ψέμα προσμένω
Νικητή ή Νικημένο

Κι αν νικηθεί,θα μεταμορφωθώ
Στου Έρωτα το εσωτερικό
θα γίνω Χώμα και Νερό
Και θα φυτρώσει Δυνατό
Λουλούδι απίθανα Ψηλό
Περήφανο και Ταπεινό
Θα κρούσει το Καμπαναριό...

...αυτό του 'Ερωτος...
και αυτός δεν θα σωπαίνει πια...

Στέλλα Πολίτη