Πετώντας

Μέρα με τη Μέρα
Διψάς λίγο περισσότερο
Τα χείλια μιας ηλιαχτίδας ποθείς
και χάνεσαι στο απόδειλο

Ο δικός σου ο καταρράκτης μ
όνο Τότε ρέει ορμητικός
ένας τοίχος Απροσπέραστος
Ταξιδεύει μέσα στο Φως

Σαν τον αντικρίζω
Δεν δακρύζω
Άγαλμα η Ψυχή μου
Πλάι στη Δική Του

Κι όταν η Ηλιαχτίδα
σου γελάει
Μαζί της Πετάς
Κι ολόγυρα ανθίζουν αερικά τραγούδια

Μα η αναπνοή μου,η δική μου
Σ'ένα καμμένο δάσος
Περιπλανιέται
Σαν από κατάρα Τυραννιέται

Και κάθε τόσο
μου χαρίζεις
μικρές πνοές
Από το Φως σου,Διδαχές

Σιωπηλός φίλος μου
γίνεται το Φως
Με κρύβει με αγάπη
Απ’όλο το θλιμμένο βιος

Και δε θέλω να γυρίσω πίσω
Τον καθρέπτη μου να αντικρίσω
Και την Όψη τη Δυνατή
μα αγέρωχα Υποταχτική

Στέλλα Πολίτη